A LUZ AO FINAL DO TÚNEL:

Luz, cor e historia na Pontenova

Hai lugares que chegan sen ruído, sen grandes promesas nin reclamos turísticos, pero que se acaban quedando na memoria como se formasen parte dun descubrimento persoal. Así foi para min a vía verde da Pontenova. Cheguei sen expectativas e marchei coa sensación de ter vivido unha experiencia intensa, visual e física, que mestura natureza, memoria industrial e camiños que se adentran no escuro para saír á luz entre bosques e paisaxes de conto.

Un lugar no mapa: A Pontenova

Contorna da Pontenova. Simplemente espectacular...

Memoria de ferro e fume

Antes de ser ruta de sendeirismo, todo este camiño foi ferro. A Pontenova naceu e medrou ao redor da súa antiga ferrería, impulsada pola riqueza mineira da zona e pola necesidade de transformar o mineral en produto.

.

.

Antiga ferrería da Pontenova e dependencias anexas

As chemineas de ladrillo que se alzan no centro do pobo son testemuñas dunha etapa mineira que marcou o desenvolvemento da vila. Son os restos visibles das antigas ferrerías e fornos de calcinación que funcionaban a pleno rendemento a comezos do século XX. Non son só unha estampa curiosa ou un fondo para fotos singulares, senón parte esencial do relato que explica a existencia da vía verde.

Desa etapa industrial consérvanse ademáis outros vestixios que tamén forman parte da súa historia. Un exemplo é a antiga estación de tren de Vilaoudriz, hoxe reconvertida en punto de información turística e inicio da vía verde.

Fornos de calcinación 

Antiga estación do ferrocarril de Vilaodriz, na actualidade Oficina de Turismo da Pontenova

A vía verde e os túneles: seguindo as pegadas do ferrocarril

A vía verde da Pontenova é, en realidade, o que queda do antigo trazado ferroviario que unía as minas de Vilaoudriz co porto de Ribadeo. Hoxe, o que antes transportaba ferro, leva camiñantes, ciclistas e curiosos que deciden seguir o seu rastro entre bosques, pontes de ferro e pasos escavados na montaña.

Túnel Asela (173 m.)

Túnel Carriceiro (132 m.)

Túnel de Pedrido ou Piagolongo (232 m.)

O traxecto enteiro supera os doce quilómetros, pero o que realmente o fai especial son os seus túneles: escuros, frescos, longos, con ese eco característico que transforma cada paso nunha experiencia sensorial. A luz ao final de cada túnel non é só unha metáfora; é parte do encanto. Cada saída ofrece unha nova escena: unha curva entre árbores, un claro no monte, ou o rumor do río máis abaixo.

Outra imaxe do túnel de Pedrido

Túnel Volta (90 m.)

Entrada ao túnel Volta

Hai algo de introspectivo no feito de atravesar tantos túneles seguidos, como se un entrase e saíse de pequenas cápsulas do tempo. É unha paisaxe cambiante pero tamén repetitiva, hipnótica, que fai que un se deteña e observe. É imposible non deixarte atrapar pola luz filtrada, polos contraluces e polas texturas da pedra mollada.

Outro dos símbolos máis recoñecibles do lugar é a ponte colgante Piago Maior, que cruza o río Eo nun paso que vai moito máis alá da súa función práctica. Cruzala é case un rito para quen se achega a coñecer esta ruta. O seu bambán suave ao paso e as vistas do río desde as alturas deixan unha sensación difícil de esquecer, tanto para quen vai comezando a camiñada como para quen regresa ao final do percorrido.

Ponte colgante Piago Maior

Moi preto de alí atópase tamén o Refuxio de pescadores Piago Maior e a súa presa con escala salmoneira, outro punto singular que fala da relación entre este territorio e o río que o atravesa.

Presa de escala salmonieira no refuxio de pescadores Piego Maior

Aldeas que gardan a memoria

Ao longo da ruta, fóra dos túneles e dos restos do trazado ferroviario, espállanse pequenas aldeas que manteñen viva a identidade destas terras. Entre todas elas, destaca Vilarxubín, un lugar que semella detido no tempo. As súas casas de pedra, os camiños estreitos, as cortes, os hórreos e mesmo algunhas construcións abandonadas, falan dun xeito de vida que, malia o paso do tempo, aínda resiste.

Non é só a arquitectura o que chama a atención, senón a maneira en que o entorno está integrado co territorio: as casas aparecen encaixadas entre soutos e pendentes, e todo semella posto alí con naturalidade. Pasear por Vilarxubín —ou simplemente deterse a mirar— é unha experiencia que convida á pausa, ao silencio, á contemplación.

E como ela, hai outras aldeas espalladas polos arredores da Pontenova que conservan ese mesmo espírito. Non están feitas para a presa, senón para quen sabe mirar con calma. Son parte do encanto destas montañas: discretas, resistentes, teimudas, como a xente que as habitou e as habita.

Camiñando entre ecos e luz

Fotografías: ©Juan Carlos Asorey

A fotografía profesional pode marcar a diferenza na percepción dos teus proxectos. Se queres imaxes que transmitan profesionalidade, calidade e impacto, estou aquí para axudarche. Contacta comigo e vexamos como realzar a túa visión a través da fotografía.